Een getuigenis van Tessa Suy over haar bezoek in Oeganda.

Liefste familie en vriendekes en sympathisanten van ons Afrika-project !

 Na een eerste internetpoging werd het ons duidelijk dat  te grote mails of te veel contactpersonen niet ‘the way to do it’ is in Afrika J Bloggen is een schoon alternatief, maar aangezien we old skool vertrokken zijn zonder smartphone en we dus niet in de mogelijkheid zijn om snel foto’s up te loaden, hebben we beslist het bij een oldskool rondstuurmail te houden. Et voila, bij deze !

Na een week in ons dorp te verblijven (waarvan we – zo valt me nu te binnen – nog steeds de naam niet kennen, als het uberhaupt al een naam heeft) hebben we onze draai zo’n beetje gevonden. We slapen in een mooi hotel, iets wat aanvankelijk te mooi leek (we gaan wel naar Afrika he!), maar nu een soort thuis is waar het deugd doet om toe te komen na een dag werken op Afrikaans ritme. We ontbijten hier steeds, en savonds hebben we al een heel avondritueel uitgedacht : douchen, eten (soms maken we Noodles met een slaatje dmv onze netgekochte waterkoker om de Afrikaanse keuken te vermijden (nu al J)), kaarten of Boggle, biertje, en dan te bed met een voorleessessie uit ‘Het goddelijk monster’ van Tom Lanoye . Grappig, en plezant !

Van maandag tem woensdag en op vrijdag en zaterdag werken we in de Home, de thuis van de kindjes die vrij zijn uit de jeugdgevangenis. Typisch Afrikaans : kindjes op blote voetjes, arbeiders die aan het bouwen zijn aan een nieuw gebouw voor de jongens (want er komen steeds meer kinderen vrij door Foodstep, voornamelijk jongens, meisjes zijn er minder in de gevangenis) – op hun tempo – koken in grote potten op houtvuur (alle dagen hetzelfde : bonen met een soort maispap, lekker voor 1 dag, nu delen we onze portie royaal met de kindjes 🙂 , de was van de kindjes doen in teiltjes, 1 waterkraan voor het hele domein, … We zoeken daar voorlopig nog een beetje naar werk ; we helpen met de was, entertainen de kleintjes, ruimen op, helpen Nathalie met administratie,…
Met andere woorden : we werken niet aan een echt stevig project, en daar hebben wij (ijverige Belgen) het best moeilijk mee. We willen werken, maar moeten het klein houden en traag. Nu goed, volgende week verhuizen de jongens, dan moet er heel wat geschilderd en gekuist worden, dus het echte werk komt nog !

Afgelopen zaterdag zijn we voor het eerst mee geweest naar de gevangenis (iets wat we elke donderdag zullen doen), en dat was hartverscheurend, echt ongelofeijk……….Een domein met verschillende blokken met vuile (maar dan echt vuile verkommerde gebouwen, met veel kinderen in geen of vuile lompen, blote voeten, beenwonden, vuile snoetjes, een paar mottige agressieve bewakers, je kunt het je – eerlijk waar – niet voorstellen…
We kregen bij aankomst een rondleiding, en het eerste wat we zagen was de isoleercel. Daar vliegen kinderen in die zich misdragen. Nathalie stak haar hand door de tralies en babbelde, pas na enkele minuten werd haar gebaar beantwoord door een zwarte kinderhand door de tralies vanaf de andere kant. Een beeld dat ik nooit meer vergeet. Het moment daarna kom je toe in de ‘eetzaal’ , waar een gehandicapt (!)meisje van een  jaar of 8 in een veel te groot en gigantisch vuil hemd eenzaam en alleen zit te kwijlen en wenen aan  een grote vuile tafel….Dan breekt je hart, echt waar.
Die hele dag was zo absurd, want op het domein was op hetzelfde moment een soort evenement aan de gang. De gevangenis werd immers bezocht door personeelsleden en sympathisanten van een bank, die ‘voor het goede doel’ 1 gevel kwamen schilderen. Die mensen hadden enorme boxen voor muziek mee, dus op een deel van dat domein speelde luide vrolijke Afrikaanse muziek – een sfeer buiten in schril contrast met de sfeer binnen in de blokken die we net gezien hadden. De kinderen van de gevangenis vonden de muziek geweldig (de kinderen die goed liepen uiteraard, de zieke kinderen liggen op een vuile matras onder een afdak, in een hoek van het domein) en begonnen te dansen. Er klampt zich een klein zwart meisje aan me vast (3 jaar), ik til die op en voor ik het weet sta ik met Judith en Nathalie te dansen tussen de kinderen, met tranen in mijn ogen. Zo’n absurde situatie, een ‘feest’ in het midden van de hel. Ik vroeg Nathalie hoe ze hier zo rustig onder kon blijven (die bank gebruikte deze stunt als reclame, zoveel was duidelijk) , haar antwoord : ‘als de kinderen zich maar amuseren’…

Na 2 uur gingen die mensen weg, en was het aan ons om de kinderen een iets fijnere dag te bezorgen : stoepkrijt, belleblaas, voetbal,…Kelly en Gerda (twee Nederlandse vrijwilligers die hier met ons zijn) deden een hele middag wondverzorging. Wat opviel was de bedrijvigheid in de gevangenis. Nathalie heeft de kinderen geleerd om voor zichzelf te zorgen. Er is dus een kookteam, kuisteam, wasteam,…met aan het hoofd een kind dat daarvoor verantwoordelijk is. Op die manier is de gevangenis ‘proper’ (in onze ogen enorm vuil, maar er moet een groot verschil zijn met 5 jaar terug toen Nathalie deze gevangenis ontdekte; de vloer was toen bezaaid met uitwerpselen!) en krijgen de kinderen 1 maal per dag een behoorlijke maaltijd (betaald door Foodstep, gekookt door de oudere kinderen die daar zitten!). Ook nu was er eten, en ook wij kregen een bord. Het was de moeilijkste maaltijd van mijn leven, denk ik…Na de emotionele schok, aan de vuile tafels, in de vuile gebouwen, na een aantal uur spelen metde  kinderen (waarvan velen met schimmel en/of ziektes)..Afin, het is me wel gelukt om te eten, mede door het grote besef wat die kinderen doormaken…

Met andere woorden : we zijn enorm blij dat we dankzij jullie komst naar de spaghetti-avond en jullie giften met een bedrag hier kunnen toekomen. Er is immers nog veel werk aan de winkel om de gevangenis leefbaar te maken/houden voor de kinderen. Dat gaat stap voor stap (Foodstep heeft een gigantische weg afgelegd in die gevangenis : het martelbed is weg, de kinderen hebben bedden en matrassen, krijgen straks muskietennetten, krijgen 1 keer per dag een goeie maaltijd, krijgen 1 maal per week spel en medische verzorging , hebben een schooltje in de gevangenis,…). Het volgende project is een schoenatelier : veel kinderen lopen blootvoets of op slechte sloefjes. Nathalie wil nu dat de kinderen leren om schoenen uit autobanden te maken, zodat elk kind een stevig paar schoenen heeft; dit scheelt enorm in voet- en beenwonden !! Het hele project is geraamd op 2800 euro, en zullen wij sponsoren…

Voor wie graag wat meer weet over Foodstep, hier een aantal feiten en dingen die ons opgevallen zijn :
– Foodstep bestaat nu 5 jaar, nathalie en Werner zijn daarmee begonnen toen ze toevallig de jeugdgevangenis bezochten en daar de schrijnende toestanden zagen (ze woonden al in oeganda)
– Foodstep wordt nu vooral gerund door Nathalie, aangezien haar man begin dit jaar een beroerte kreeg, en de financieel directeur er een paar maanden geleden mee ophield. Daardoor is het momenteel behoorlijk moeilijk voor haar om alles rond te krijgen. Toch houdt ze het met zeer veel energie vol, die vrouw wordt gedreven door grenzeloze liefde voor het land en de kinderen hier!
– Foodstep denk enorm duurzaam; ze hameren op het zelfvoorzienend maken van de kinderen die ze helpen, en willen enkel oplossingen aanbrengen die passen in het Afrikaanse kader. De home wordt dus gerund door Afrikaans personeel (kok, social workers, leerkrachten, vrouwen die de kinderen uit bed halen, in bed steken, de was doen, arbeiders die bouwen en klusjes doen), niet door vrijwilligers ! wij helpen waar we willen/kunnen, maar hebben geen dominante rol in dit verhaal , om continuiteit van zorg te kunnen bieden aan de kinderen. De gevangenis wordt gerund door de kinderen zelf (het is dat of omkomen van honger/vuiligheid), en in de home en de gevangenis worden enkel manieren en materialen aangebracht die typisch Afrikaans zijn. Bijvoorbeeld : hoewel Foodstep wel voor een wasmachine zou kunnen zorgen, weigeren ze dit. Ze zorgen voor een wateraansluiting en zeep. De bevolking hier doet immers de was in teiltjes! De filosofie is dat de kinderen op eigen Afrikaanse benen moeten kunnen staan eenmaal ze Foodstep/de Home kunnen verlaten.

Naast al deze dingen zijn er enorm veel kleine zaken die we hier zien en ervaren, maar ik denk dat het voor deze mail wel voldoende is.. Bedankt voor jullie vele steun, we denken aan jullie, en vooral : geen zorgen maken want het gaat hier hartstikke goed (jat, omringd door Nederlanders…:) ) !!!!!!!

Liefs en een dikke zoen,

Tess